Κιούτις

 

 

 

 

Οι νόμοι του Σόλωνα

Ο Σόλων ο Αθηναίος (640-560 π.X.) εκλέχτηκε επώνυμος άρχων της Αθήνας για το έτος 594/3 π.X. με διευρυμένες εξουσίες: «διαλλακτής», για να μπορέσει να διευθετήσει τις ταξικές διενέξεις, και «νομοθέτης», για να ρυθμίσει τη νομοθεσία. Τις εξουσίες αυτές ο Σόλων θα πρέπει να τις διατήρησε και μετά το τέλος της αρχοντείας του, αφού οι νόμοι του τέθηκαν σε ισχύ γύρω στο 592-591 π.X.

[πηγή: youtube Law and Justice – Economic Justice in Early Greece – 4.2 Life of Solon Janux]

Το κυριότερο από τα νομοθετικά μέτρα που έλαβε ο Σόλων ήταν η σεισάχθεια, νόμος που καταργούσε τα χρέη από δανεισμό με υποθήκη ακίνητης περιουσίας και επί σώμασι, δηλαδή τα χρέη κυρίως των αγροτών οι οποίοι, μη μπορώντας να τα ξεπληρώσουν, είχαν χάσει τις περιουσίες τους και είχαν πουληθεί δούλοι εντός και εκτός της Αττικής. Με τη σεισάχθεια ο Σόλων σήκωσε το άχθος – το βάρος – από τους ώμους των ασθενέστερων οικονομικά πολιτών, οι οποίοι είχαν περιέλθει σε κατάσταση κοινωνικής εξαθλίωσης. Όσοι είχαν πουληθεί δούλοι για χρέη απελευθερώθηκαν και επέστρεψαν στα σπίτια τους.

Το δεύτερο μέτρο που πήρε ο Σόλων ήταν να χωρίσει τους πολίτες της Αθήνας σε κοινωνικές τάξεις ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση και όχι με βάση την καταγωγή, όπως γινόταν ως τότε. Το σύστημα ήταν «τιμοκρατικό», από το τίμημα, δηλαδή το πόσο μπορούσε να αποτιμηθεί ο πολίτης με βάση την περιουσία του. Οι τρεις κοινωνικές τάξεις (Ιππείς, Ζευγίτες, Θήτες) διατηρήθηκαν αλλά οι ιππείς χωρίστηκαν στα δύο ανάλογα με τα οικονομικά τους. Ετσι στην Αττική υπήρχαν πλέον τέσσερις κοινωνικές τάξεις: οι Πεντακοσιομέδιμνοι (Ιππείς οι οποίοι μπορούσαν να διατηρούν πολεμικά άλογα), δηλαδή όσοι είχαν ετήσιο εισόδημα πάνω από 500 μεδίμνους (δοχεία με τα οποία μετρούσαν κυρίως τα στερεά αγροτικά προϊόντα και χωρούσαν γύρω στα 25 κιλά) σε σιτάρι, λάδι ή αντίστοιχης αξίας χρήμα, οι Τριακοσιομέδιμνοι (Ιππείς) με το ανάλογο εισόδημα, και ακολουθούσαν οι Διακοσιομέδιμνοι (Ζευγίτες, που κατείχαν τουλάχιστον ένα ζευγάρι βόδια) και τελευταίοι οι Θήτες, που το εισόδημά τους προερχόταν από αμειβόμενη εργασία (θητεία) και ήταν μικρότερο των διακοσίων μεδίμνων. Ανάλογα ρυθμίστηκε και η φορολογία (εισφορές).

Παράλληλα ο Σόλων χώρισε την Αττική σε 48 ναυκραρίες που η καθεμιά τους είχε επικεφαλής τον ναύκραρο, ο οποίος φρόντιζε για την κατασκευή και τη συντήρηση των πολεμικών πλοίων καθώς και για την είσπραξη των εισφορών. Κυρίαρχο διοικητικό σώμα της Αθήνας παρέμενε η Εκκλησία του Δήμου, που συνερχόταν στην Πνύκα, απαρτιζόταν από πολίτες άνω των 25 ετών και εξέλεγε τους άρχοντες της πόλης από τις δύο ανώτερες τάξεις. Ο Σόλων ίδρυσε τη Βουλή των Τετρακοσίων, σώμα συμβουλευτικό επί των προτάσεων που υποβάλλονταν στην Εκκλησία του Δήμου.

Ο Άρειος Πάγος εξακολούθησε να είναι το ανώτατο δικαστήριο του κράτους. Παράλληλα ο Σόλων ίδρυσε την Ηλιαία όπου συμμετείχαν όλοι οι πολίτες και όπου εκδικάζονταν οι υποθέσεις για όλα τα αδικήματα εκτός από τον φόνο, τον εμπρησμό και την απόπειρα κατάλυσης του πολιτεύματος, τα οποία εκδικάζονταν στον Αρειο Πάγο. Οι αποφάσεις των αρχόντων έπαψαν να είναι τελεσίδικες και μπορούσαν να εφεσιβληθούν στην Ηλιαία.

Με τον Σόλωνα αρχίζει και το δικαίωμα της διαθήκης. Ως τότε την περιουσία όποιου πέθαινε άτεκνος την κληρονομούσαν οι συγγενείς του. Στο εξής ο πολίτης χωρίς παιδιά μπορούσε να κληροδοτήσει τα υπάρχοντά του σε όποιον ήθελε.

Σοβαρό παράπτωμα για τον Σόλωνα ήταν η αδιαφορία του πολίτη για τα κοινά. Θέσπισε λοιπόν νόμο ο οποίος προέβλεπε τη στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων όσων δεν συντάσσονταν με κάποια από τις αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις.

 Οι νόμοι του Σόλωνος γράφτηκαν σε ξύλινους πίνακες που περιστρέφονταν γύρω από έναν άξονα – γι’ αυτό και ονομάστηκαν άξονες – και στήθηκαν στο Πρυτανείο ώστε να μπορούν να τους διαβάζουν όλοι οι πολίτες.

Μολονότι ο Σόλων δεν πρόσφερε στην Αθήνα την απόλυτη κοινωνική δικαιοσύνη και πολιτική σύμπνοια – οι αγρότες περίμεναν αναδασμό της γης και οι ευπατρίδες ήθελαν να μη θιγούν τα προνόμιά τους – οι νόμοι του, αντικαθιστώντας τους άδικους «δρακόντειους» νόμους του Δράκοντα, κατόρθωσαν να περιορίσουν την κοινωνική αδικία και να δώσουν στην Αθήνα μια βάση για αντιπροσωπευτικότερο πολιτικό σύστημα.

Αφού ολοκλήρωσε το έργο του ο Σόλων έφυγε από την Αθήνα εξορκίζοντας τους συμπολίτες του να μην αλλάξουν τους νόμους του για δέκα – άλλες πηγές λένε για εκατό – χρόνια και ταξίδεψε στην Αίγυπτο, στην Κύπρο και αλλού. H φήμη του απλώθηκε σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο συγκαταλέγοντάς τον ανάμεσα στους επτά σοφούς.

[via]

 

Τι είναι Ελλειματική Προσοχή;

Η ελλειμματική προσοχή / υπερκινητικότητα – ΔΕΠΥ (Attention-Deficit Hyperactivity Disorder – ADHD) αποτελεί μία συστηματική συμπεριφορά του ατόμου που απαντάται συχνά κατά την παιδική ηλικία και ορίζεται από πληθώρα ειδικών ως διαταραχή, από μερικούς δε αναφέρεται και ως επιδημία, καθώς θεωρούν πως ως διαταραχή αφορά σεβαστό μέρος του παιδικού πληθυσμού. Εκδηλώνεται σε όλες τις εθνότητες, φυλετικές ομάδες και κοινωνικές τάξεις. Εμφανίζεται νωρίς στην αναπτυξιακή πορεία του ατόμου και επηρεάζει την ικανότητά του να συγκεντρώνεται σε αυτό που το βάζουν να κάνει.

Δεν πρόκειται για μια προσωρινή κατάσταση ή δυσκολία αλλά αντανακλά έναν τρόπο λειτουργίας του ατόμου που τείνει να χαρακτηρίζεται ως «μη φυσιολογικός». Υπάρχει διαχωρισμός, βάσει κριτηρίων, ανάμεσα στα παιδιά που τους αποδίδεται η διαταραχή και στα υπόλοιπα που απλώς παρουσιάζουν όμοια συμπτώματα. Η ΔΕΠΥ επηρεάζει την ικανότητα του παιδιού να φέρει εις πέρας τις απαιτήσεις της συγκεκριμένης ηλικίας, όπως αυτές έχουν καθοριστεί από την πλειοψηφία των ψυχολόγων και των παιδίατρων.

Στις ήπιες μορφές της, η «διαταραχή» υποχωρεί καθώς το παιδί μεγαλώνει και η συμπεριφορά του βελτιώνεται, φτάνοντας στο «φυσιολογικό» επίπεδο. Αυτό όμως δεν συμβαίνει με τις σοβαρότερες μορφές της διαταραχής. Γενικά, πρόκειται για έναν τρόπο λειτουργίας του ατόμου που έχει την τάση να εμμένει στο χρόνο.

Η ελλειμματική προσοχή / υπερκινητικότητα αποτελεί τη συχνότερη αποκλίνουσα συμπεριφορά σε παιδιά σχολικής ηλικίας. Ο ακριβής όμως αριθμός των παιδιών που εμφανίζουν την καθεαυτού διαταραχή είναι δύσκολο να υπολογιστεί. Συχνά, παιδιά που δεν έχουν τη διαταραχή μπορεί να εμφανίσουν κάποια μεμονωμένα χαρακτηριστικά της ΔΕΠΥ ως μέρος της φυσιολογικής τους ανάπτυξης. Το παραπάνω, σε συνδυασμό με την έλλειψη ακριβών και αντικειμενικών μεθόδων εκτίμησης, δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τη διάγνωση.

Κριτική για πλαστότητα της επιδημιολογίας 

Το ότι η ελλειμματική προσοχή / υπερκινητικότητα έχει τόσο υψηλά ποσοστά, εξαπλώνεται δηλαδή με όρους επιδημίας, αμφισβητείται έντονα και είναι πεδίο αντιπαραθέσεων. Χωρίς να γίνεται ισχυρισμός πως δεν υπάρχει αυτή η μορφή της διαταραχής, η γενίκευση της συστηματικής διάγνωσης της λειτουργίας αυτής ως νόσου επικρίνεται έντονα. Στην κριτική που ασκείται, ο όρος επιδημία χαρακτηρίζεται ως κακοτοποθετημένος και πλαστογραφημένος. Επισημαίνεται πως δε λαμβάνεται υπόψη πως τα παιδιά ζουν στην πλέον εντατική διεγερτική περίοδο στην ιστορία του πλανήτη, δεδομένων των ερεθισμάτων που λαμβάνουν: βομβαρδίζονται από διαφημίσεις και άλλο έντονο περιεχόμενο στην τηλεόραση, γραφικά και παιχνίδια σε υπολογιστές, γραφικές αλληλεπιδραστικές εφαρμογές σε κινητά τηλέφωνα κλπ και τους αποδίδεται πως δε μπορούν να συγκεντρωθούν σε «βαρετά», «άχρωμα» πράγματα που τους δείχνουν οι εκπαιδευτικοί στον σχολικό πίνακα.

Αποδίδεται σε «ιατρική μόδα» η συνταγογράφηση και η κατανάλωση σε μόνιμη βάση κατασταλτικών φαρμάκων, τα οποία «ηρεμούν» και επιτρέπουν την συγκέντρωση σε αυτά που θεωρείται πως τα παιδιά πρέπει να συγκεντρώνονται.

Sit Down and Study (South Park Season 4 Episode 3)

[πηγή: youtube Sit Down and Study SOUTHPARK]

Διαβάστε περισσότερα εδώ και εδώ.

 

Η αίθουσα του θρόνου

“Έρχεται κάποια στιγμή, όπου η μεγαλειότητά μας, ο εαυτός μας, είναι ανάγκη να περάσει στην αίθουσα του θρόνου με τους αυλικούς του, το νου και την καρδιά, για ν’ αποφασίσει επάνω στον καταστατικό χάρτη της ζωής του.”

― Τάσος Αθανασιάδης, Η αίθουσα του θρόνου

Δείτε την τηλεοπτική μεταφορά (1998-99) του ομώνυμου μυθιστορήματος του Τάσου Αθανασιάδη, από το MEGA (και στο site του είναι διαθέσιμη). Στο μυθιστόρημά του αυτό ο Τάσος Αθανασιάδης περιγράφει μια ομάδα από νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, με διαφορετική ψυχοσύνθεση, όνειρα και επιδιώξεις το καθένα, καθώς απολαμβάνουν τις μέρες του καλοκαιριού σε ένα φανταστικό νησί των Κυκλάδων ξένοιαστα και ανέμελα, φαινομενικά όμως, γιατί στο βάθος τους όλα παλεύουν μέσα τους με μια κρυφή αγωνία να βρουν το δρόμο τους, να συντονίσουν τη ζωή τους με την πίστης τους και τα ιδανικά τους, να κατασταλάξουν πνευματικά, και να πάρουν σοβαρές αποφάσεις, που θα έχουν άμεσες συνέπειες στην εξέλιξή τους και στο μέλλον τους».

Παίζουν: Αλέκος Αλεξανδράκης, Νίκος Ρίζος, Σοφοκλής Πέππας, Άρης Λεμπεσόπουλος, Μαρία Ναυπλιώτου, Αλέκος Συσσοβίτης, Δημήτρης Λιγνάδης, Μυρτώ Αλικάκη

 

Η Θάλασσα

Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
μπαίνεις καὶ δὲν ξέρεις ἂν θὰ βγεῖς.
Πόσοι δὲν ἔφαγαν τὰ νιάτα τους
μοιραῖες βουτιές, θανατερὲς καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια ἀθέατα,
ρουφῆχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Ἀλίμονο ἂν κόψουμε τὰ μπάνια
Μόνο καὶ μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Ἀλίμονο ἂν προδώσουμε τὴ θάλασσα
Γιατὶ ἔχει τρόπους νὰ μᾶς καταπίνει.
Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
χίλιοι τὴ χαίρονται  ἕνας τὴν πληρώνει.

 

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Δύο ταινίες μικρού μήκους που είναι ουσιαστικά διαφημίσεις αλλά και ουσιαστικά ταινίες μικρού μήκους

Beat The Devil (BMW Short Film)

JOHNNIE WALKER BLUE LABEL presents Jude Law in ‘The Gentleman’s Wager’

Ποιός ήταν ο Υάκινθος;

Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Υάκινθος είναι γνωστός ένας ωραιότατος νέος από τις Αμύκλες (πόλη της Λακωνίας κοντά στη Σπάρτη). Έγινε μαθητής και καλός φίλος του Απόλλωνα, του θεού του φωτός, και φιλαράκι του Ζέφυρου, θεού του δυτικού ανέμου.

Ο Απόλλωνας απλόχερα του πρόσφερε τις γνώσεις του στην μουσική, την πάλη, την τοξευτική, στο πέταγμα του δίσκου, στην μαντική τέχνη.

Για να δείξει την αγάπη του προς τον Υάκινθο, του  χάρισε κύκνους – τα αγαπημένα πουλιά του Απόλλωνα – για να παρατηρεί και να περιπολεί τους ιερούς τόπους του Θεού.

Ο Ζέφυρος ζήλευε την σχέση που αναπτυσσόταν. Έτσι μία μέρα που διαγωνίζονταν στο δίσκο, στις παρυφές του Ταϋγέτου, στις Αμύκλες,  φύσηξε δυνατά  αλλάζοντας την πορεία του δίσκου, χτυπώντας θανάσιμα στο πρόσωπο τον Υάκινθο.

Το αίμα επήδησε ποτίζοντας τη γη. Μάταια ο Απόλλωνας προσπαθούσε να τον σώσει χρησιμοποιώντας διάφορα βοτάνια και παρακαλώντας την θεά Γη.

Ο Απόλλωνας έσκαψε με τα χέρια τον τάφο του μικρού μαθητή, φίλου και ερωμένου του. Ο θρήνος, η οδύνη, η θλίψη του ήταν τέτοια που συγκίνησε την Γαία, την θεά της γης.

Από το αίμα του Υάκινθου η θεά έκανε να φυτρώσει ένα ομώνυμο λουλούδι ευωδιαστό. Πάνω στα φύλλα του φυτού αυτού λεγόταν ότι διακρίνονταν τα γράμματα ΥΑ ή ΑΙ, που τα συσχέτιζαν ερμηνευτικά με το «ΥΑκινθος».

Προς τιμή του Υακίνθου οι Λάκωνες τελούσαν την εορτή Υακίνθια, γιορτή συμβολική του θανάτου και της αναγέννησης της φύσης και του ανθρώπου. Η τέλεση των Υακίνθιων γινόταν στα τέλη της άνοιξης και στις αρχές του καλοκαιριού.  Κατά τον Παυσανία ήταν τόσο σημαντική γιορτή, που διαπραγματεύονταν ανακωχή για τις μέρες της γιορτής.

Σώζονται πολλά χάλκινα αγάλματά του. Ο Μότσαρτ έγραψε την όπερα «Απόλλων και Υάκινθος» (1767) με υπόθεση από τον μύθο του Υακίνθου.

Το χρώμα του φεγγαριού (αποσπάσματα)

– Μην πικραίνεσαι, είπε. Και βούρκωσε. Είναι όμορφη η ζωή. Πίστεψε με. Αξίζει να τη ζεί κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές. Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλ’ αυτά; Μα να θυμάσαι πάντα, φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Δε σταματάει πουθενά η ζωή. Μη σε μπερδέψουνε κάτι κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της ψυχής τους. Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι. Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι από την αρχή. Τώρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω το δάσκαλο. Ένας γερο-ξεκούτης είμαι. Μα αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε. Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει. Προχώρα όρθιος όμως. Έτσι;

[…]

– Aύριο θα ‘ναι μια καινούρια μέρα, αγόρι μου. Πλύσου, χτενίσου, ψιθύρισε ένα τραγουδάκι και ξεκίνα. Δεν ξέρω τίποτ’ άλλο να σου πω, Έζησα τόσα χρόνια σ’αυτή τη γη. Δεν αρνήθηκα ποτέ τα λάθη μου. Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι. Αξίζει να ζείς μέσα στη γυάλα, απο φόβο μην πληγωθείς; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να ‘χεις το θάρρος να λές: Με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι από την αρχή τώρα. Όχι κακομοιριές και κλαψούρες. Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζείς. Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα. Κράτα τις αναμνήσεις σου και προχώρα… Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ’ αυτό το κόσμο. Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γής. Άντε να πιούμε και το τελευταίο. Έχω να σηκωθώ νωρίς αύριο. Πρέπει να κλαδέψω τις τριανταφυλλιές. Αλλιώς, πώς θα θυμάμαι το χαμόγελο αυτηνής της κακούργας της Μελπομένης;

[…]

– Ποιός είναι ο δυνατός; Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.

– Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή, μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.

[…]

– Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου!

[…]

– Πρόσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου μ’ ένα λουλούδι στο χέρι. Μπορεί να γονατίζεις, να σέρνεσαι, να ματώνεις. Ωραία! Δε χάλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους. Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς. Τ’ αγάλματα μόνο δε λυγάνε.

 – Αλκυόνη Παπαδάκη

Τρεις ταινίες μικρού μήκους

J’attendrai le suivant (Surprise surprise !)

Michael Cera – Gregory Go Boom

For the Birds

Το δαχτυλίδι του Γύγη

Ο Σωκράτης σε ένα διάλογο της Πολιτείας με τον Γλαύκωνα, αδερφό του Πλάτωνα, ισχυρίστηκε ότι η δικαιοσύνη πρέπει να επιδιώκεται όχι μόνο διότι αποφέρει οφέλη, αλλά και γιατί ως προς την ουσία της είναι κάτι καλό. Τότε του διηγήθηκε την ιστορία για τον Γύγη.

Επειδή δεν βρέθηκε σε ελληνικά (σε σωστά ελληνικά, με ορθογραφία, συντακτικό και νόημα και όλα αυτά τα ωραία) γραμμένη η ιστορία του δαχτυλιδιού του Γύγη, παραθέτουμε το αγγλικό κείμενο από την Wikipedia και κατευθύνουμε στο αρχαιοελληνικό κείμενο [Πολιτεία B’ 357a – 383c].

In Republic, the tale of the ring of Gyges is described by the character of Glaucon who is the brother of Plato. Glaucon asks whether any man can be so virtuous that he could resist the temptation of being able to perform any act without being known or discovered. Glaucon suggests that morality is only a social construction, the source of which is the desire to maintain one’s reputation for virtue and justice. Hence, if that sanction were removed, one’s moral character would evaporate.

In Glaucon’s recounting of the myth, an unnamed ancestor of Gyges was a shepherd in the service of the ruler of Lydia. After an earthquake, a cave was revealed in a mountainside where he was feeding his flock. Entering the cave, he discovered that it was in fact a tomb with a bronze horse containing a corpse, larger than that of a man, who wore a golden ring, which he pocketed. He discovered that the ring gave him the power to become invisible by adjusting it. He then arranged to be chosen as one of the messengers who reported to the king as to the status of the flocks. Arriving at the palace, he used his new power of invisibility to seduce the queen, and with her help he murdered the king, and became king of Lydia himself.

Glaucon posits:

Suppose now that there were two such magic rings, and the just put on one of them and the unjust the other; no man can be imagined to be of such an iron nature that he would stand fast in justice. No man would keep his hands off what was not his own when he could safely take what he liked out of the market, or go into houses and lie with any one at his pleasure, or kill or release from prison whom he would, and in all respects be like a god among men.

Then the actions of the just would be as the actions of the unjust; they would both come at last to the same point. And this we may truly affirm to be a great proof that a man is just, not willingly or because he thinks that justice is any good to him individually, but of necessity, for wherever any one thinks that he can safely be unjust, there he is unjust.

For all men believe in their hearts that injustice is far more profitable to the individual than justice, and he who argues as I have been supposing, will say that they are right. If you could imagine any one obtaining this power of becoming invisible, and never doing any wrong or touching what was another’s, he would be thought by the lookers-on to be a most wretched idiot, although they would praise him to one another’s faces, and keep up appearances with one another from a fear that they too might suffer injustice.

— Plato’s Republic, 360b–d (Jowett trans.)

Though his answer to Glaucon’s challenge is delayed, Socrates ultimately argues that justice does not derive from this social construct: the man who abused the power of the Ring of Gyges has in fact enslaved himself to his appetites, while the man who chose not to use it remains rationally in control of himself and is therefore happy. (Republic 10:612b)

H. G. Wells‘ The Invisible Man has as its basis a retelling of the tale of the Ring of Gyges.