Ο Βίλχελμ Ράιχ (Wilhelm Reich, 1897 – 1957) ήταν Αυστριακός ψυχαναλυτής, μέλος της δεύτερης γενιάς ψυχαναλυτών μετά τον Σίγκμουντ Φρόυντ και μία από τις πιο ριζοσπαστικές προσωπικότητες στην ιστορία της ψυχιατρικής.
Σε νεαρή ηλικία υπήρξε διακεκριμένος ψυχαναλυτής, μαθητής του Σίγκμουντ Φρόυντ και δραστήριο μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας. Εντούτοις, στις αρχές της δεκαετίας του 1930 οι νεωτερικές ψυχολογικές θεωρίες και οι πολιτικές απόψεις που διατύπωνε τον έφεραν σε ρήξη τόσο με το ψυχαναλυτικό κίνημα όσο και με τους κομμουνιστές.
Έγινε γνωστός κυρίως μέσα από βιβλία, όπως Η Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού (1933), Η Ανάλυση του Χαρακτήρα (1933), Η Σεξουαλική Επανάσταση (1936), Άκου Ανθρωπάκο (1948) κα. Επηρέασε ψυχοθεραπευτές, καλλιτέχνες και διανοούμενους. Η κριτική του απέναντι στα κοινωνικά και σεξουαλικά ήθη ενέπνευσε τα νεανικά κινήματα αμφισβήτησης των δεκαετιών του 1960 και 1970.
Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, σίγουρα φιλόδοξος, μάλωσε και με τον Αϊνστάιν, αλλά και επίμονος. Μάλιστα η επιμονή του με μια συγκεκριμένη ψευδοεπιστήμική θεώρηση της Φύσης, η οργονομία, του κόστισε, σε κάποιο βαθμό, την επιστημονική του υπόληψη και τον οδήγησε σε αρκετές αναγκαστικές μετακινήσεις υπό την πίεση αντιδράσεων και διώξεων. Τη δεκαετία του 1950 η αντιπαράθεση του με τον Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ σχετικά με την ιατρική εφαρμογή της οργονομίας κορυφώθηκε με μια πολυσυζητημένη δικαστική διαδικασία η οποία είχε δυσμενή έκβαση για τον ίδιο και το έργο του. Μέρος των βιβλίων του καταστράφηκε από τις αμερικανικές αρχές (τα υπόλοιπα λογοκρίθηκαν) και ο Ράιχ βρέθηκε στη φυλακή, όπου πέθανε στιγματισμένος και περιθωριοποιημένος αλλά βέβαιος, παρ’ όλα αυτά, για τη σπουδαιότητα των επιτευγμάτων του.
Στο “Άκου ανθρωπάκο” γράφει ένα άκρως ενδιαφέρον απόσπασμα:
(αυτό για όλους που συνηθίζουν να λέν’ ότι για να κάνω τέχνη θέλω λεφτά και δύο εκλαίρ)
Mike Wallace: “People think you are crackpot. Do you know what a crackpot is? A crazy person.”
Salvador Dalí: “This is not absolutely exact. Because Dalí is almost crazy. But the only difference between crazy people and Dalí is Dalí is not crazy.”
Αν επιθυμείτε μπορείτε να δείτε όλη την συνέντευξη εδώ